Denk niet te veel

Het huis maar even ontvlucht. Zit even bij te komen in de bibliotheek. Het is hier een oase van rust. De bouwvakkers hebben inmiddels de helft van de straat opengebroken en ze zijn druk bezig met graven. Ze wisselen voortdurend een nauwelijks verstaanbara kakafonie aan woorden uit met elkaar. Het is moeilijk om me er van af te sluiten en het maakte me gisteren horendol. Ik wandelde naar de Albert Heijn om wat te eten te kopen. Naast de Albert Heijn in de Frederik Hendrikstraat zit een Turkse groentenboer en ik kocht er een aantal mandarijnen die later bij thuiskomst paars van kleur bleken te zijn nadat ik ze had geschild maar verder prima smaakten. Een man en een vrouw die in de winkel stonden waren juist in een gesprek verwikkeld en dat gevoel van 'Oh nee ik moet weer meedoen en sociaal zijn' nam weer even de overhand. De vriendelijke vrouw was vaak in Alanya of Antalya en ze komt nooit. Daar kwam het op neer. Het spijt me zeer dank u en dag hoor. Ik maakte me snel uit de voeten. Ik ben nog nooit in Turkije geweest. Onderweg naar huis moest ik weer langs al die voorbijgangers lopen en dat voelt soms alsof je in een videogame of in een warzone bent beland. Ik was leeg en uitgeput en had geen zin om te praten. 'Eerst bierke nou,' zei ik zachtjes en tegen niemand in het bijzonder terwijl ik een aantal werklui in een andere straat voorbij liep. Een grap? 'Je moet er wel bij lachen dan,' zei weer een andere bouwvakker die in een andere straat stond en me onmogelijk had kunnen verstaan plotseling op die serieuze toon die je dat gevoel kan geven dat alles heel urgent is en dat alles wat je zegt en doet heel belangrijk is. Snel liep ik naar binnen. Na vier biertjes viel ik in slaap. Ik werd wakker en het was nog donker. 'Wat zou het fijn zijn als het vandaag gewoon donker bleef,' dacht ik terwijl ik me voornam om vandaag helemaal niks te doen. Ik zou alleen de meubels verplaatsen zodat ik in bed naar televisie kon kijken. Dan zou ik toch iets gedaan hebben maar niet iets waarbij ik na hoefde te denken en daar had ik zin in. 'Het is ok. Je hoeft echt niks te doen. Je mag lui zijn vandaag.' Ik herhaalde het als een mantra terwijl ik mezelf er van overtuigde dat het in mijn geval misschien wel beter zou zijn als ik gewoon helemaal niks zou doen. Het was nog steeds donker. En het was al half tien. 'Dat wilde je toch?,' ik was diep en druk in gedachten verzonken maar ben nu al weer grotendeels vergeten waar het over ging. 'Die kwebbelende kinderen zijn briljant het is een godswonder waarom is niet de hele wereld wereld daar getuige van,' dacht ik nog. 'Mama ik ben dom ik denk één ei,' hoorde ik net nog toen een moeder met een kind mij passeerden. Ik was er van overtuigd dat het ochtend was. Het was niet zozeer dat ik bang was dat het niet licht zou worden vandaag maar eerder het gevoel dat ik nu toch echt iets zou moeten doen. En daar had ik geen zin in. Ik wilde gewoon alleen zijn in het donker vandaag en me even volledig afsluiten van de wereld. Was dat dan te veel gevraagd? Eerder die dag was ik begonnen met een website om films te delen. Ik begin steeds van alles maar ik maak nooit iets af. Deze keer was ik vastbesloten om het plan verder uit te werken. Misschien zou het gaaf zijn om een film te maken over hoe de wereld er uit zou zien wanneer er respectievelijk alleen maar vrouwen of alleen maar mannen zouden zijn. Van dat laatste heb ik geloof ik wel een aantal films gezien maar nog niet over de vrouwen-variant daarvan.

Ik dacht terug aan zaterdagavond of misschien was het zondag. Ergens op de Wallen liep ik toen een poort die een smalle steeg in leidde op het punt stond om dicht te vallen terwijl ik voorbij liep en en in een reflex duwde ik de poort open en wandelde ik de steeg in. 'Dis is een nieuwe straat ik ben hier nooit geweest het is er gewoon ineens,' Meestal blijkt dat achteraf niet waar te zijn. Ik ken ook niet elke straat of steeg in Amsterdam en weet ook niet wie zich nog precies herinnnert hoe het hier was in het verleden. In deze steeg was ik in ieder geval nooit geweest en er waren ook nog allerlei zijstraten. Om me heen gejaagde mensen in snel tempo. 'Dit is go,' en 'we kunnen gaan' ving ik op terwijl ik een bijzonder gebouw in wandelde. Een soort houten...kerk? Of nee dat niet er was geen altaar er was eigenlijk verder niks wat aan een kerk doet denken. Het gebouw was wel van dat formaat alleen dan kleiner en heel erg sober. Ik vond het een perfecte ruimte. Voor...whatever, om te gaan dus. Ik voelde me heel erg goed. Hoewel ik nog steeds niet wist wat 'gaan' betekent in omstandigheden als deze. 'Gaan' is nog altijd gewoon gaan wandelen of fietsen voor mij. Ik was me er volledig van bewust dat dit misschien het einde zou zijn en dat ik gevangen zat maar ik voelde me goed en ik wilde niet weg. De deur viel dicht. Er was een gezelschap van ongeveer veertig mannen en vrouwen en ik herkende een aantal gezichten van oude bekenden. En een stuk of twee beroemdheden. Of ze leken er op. Onmiskenbaar. Ze waren mooi maar ook weer niet heel erg mooi en van alle leeftijden. Hier was 'rijk' en die had ik al een hele tijd niet meer gezien in Amsterdam. De man die naast me zat herkende ik uit een reeks Hollywood-films maar hij leek te weten wie ik was. Omgekeerde wereld! Er stond een scherm waar een film op vertoond zou worden en deze mensen waren net begonnen om kussens op de houten vloer te leggen en wisten duidelijk wat er zou gaan gebeuren nu. Ik gaf me er maar aan over.