Bingo...

De afgelopen dagen binnen gezeten. Schaamte. Even zag ik een spidermanfilm op televisie. Ik herinnerde me dat ik deze al gezien had in de bioscoop. Had ik plotseling weer triple-A televisie? Of misschien zijn goede films voorbehouden aan mensen die het laat maken. Vanochtend wandelde ik naar de bibliotheek. Het was nog geen negen uur toen ik er aankwam. Het is een spannende plek om de dag te beginnen omdat de gedrukte pers er ligt. Dat was het ooit althans. Ik hoop nog steeds op duidelijke taal en Telegraafkoppen die de oorlog die alweer voorbij is dan eindelijk aankondigen. Die mijn zorgen zouden beantwoorden of een emotie als woede of angst zouden losmaken. Er was nog bijna niemand aanwezig. Ik koos een Nederlandse krant en een Amerikaans opinieblad. Geen Telegraafkoppen. Ik bladerde door het opinieblad en begon één van de eerste artikelen te lezen. Het taalgebruik is wel erg wollig en het duurt wel erg lang voor een artikel tot de kern komt. Verderop las ik een artikel dat geschreven was door Oliver Sacks. Dat is een bekende filosoof. Hij staat hoog in mijn achting. Al heb ik zijn boeken niet gelezen. Tijdens mijn studie was er een blauwe maandag een filosofiedocent die goed kon vertellen. Het boek 'The man who mistook his wife for a hat,' kwam aan bod tijdens zijn lessen. De filosofie bestudeert onder meer hetgene dat de mens in zijn wezen doet handelen en de mate waarin hij of zij vrij is, of zich laat sturen of beperken door andere factoren, zoals bijvoorbeeld maatschappelijke verwachtingen, macht of seks. Ik vond het een goed artikel. De auteur beschrijft een alarmerend (toekomst)beeld waarin menselijke wezens door vernietiging van het geheugen, veroorzaakt door computers, hun besef van verleden en toekomst verloren zijn en vast zitten in een vacuüm van veranderende sensaties. Dat is dan weliswaar een stap, of eigenlijk een heleboel stappen voorbij het nieuws waar ik naar op zoek was, maar de gedachte hield me bezig vandaag. Ik las een aantal andere artikelen maar werd weer beheerst door ongeduld. De geglobaliseerde wereld is de afgelopen jaren gereduceerd tot versimpelde geopolitiek waarin machthebbers uiteindelijk voor de show om beurten wel even China zullen mogen zijn. Gelukkig is er nog de kunst. En literatuur. Al is die momenteel in de bibliotheken in Amsterdam grotendeels verdwenen. Van bekende auteurs staan er grotendeels nog abstracte boeken. Dat mag blijkbaar zo maar. Inmiddels is er een nieuwe vleugel met Franstalige, Duitstalige, Engelstalige en Spaanstalige boeken maar de authenticiteit ervan is nog wazig en ik heb me nog niet helemaal overgegeven aan deze hersenschimmen. De sociale status (tegenwoordig wel uitgedrukt als 'groot en klein of hoog en laag') van een mens is in mijn ogen nog altijd weerspiegeld in het onderwijs en het aantal culturele referenties van een individu en de mate waarin hij of zij weet te vertalen naar de werkelijkheid. Helaas woon ik in Amsterdam. Een inwoner van deze stad is tegenwoordig gedoemd tot eeuwige domheid en voorlopig veroordeeld tot een balkebrij van leugens en prietpraat. 'Mogen we dan alleen nog maar de boeken van Yuval Noah Harari lezen hier?,' vraag ik aan de beambte in de bibliotheek, die mij verzekert dat er met de boeken niets aan de hand is. De fenomenale boeken van Yuval beantwoorden de grote vragen van deze tijd in vogelvlucht. Ik kan niet anders dan mij volledig vinden in zijn gedachtengangen. Maar ik verlang er ook naar een alternatieve mening te lezen. Eén die wat kleiner is misschien. De mensheid is verloren. De personificatie van de duivel is niet meer Steve van Apple maar Meng van Huawei. De leider van het grootste bedrijf van het grootste land ter wereld. Onthoud die naam want voor je het weet wordt zij vervangen. We hebben wel erg veel stappen overgeslagen de afgelopen tien jaar in de aanloop naar zo veel wijsheid. Bingo! Juh! Ik ben nog steeds niet 'in' en vind filosofie al net zo vermoeiend. Ik wandelde verder door de bibliotheek en opende een willekeurig boek van Voltaire, of misschien was het Balzac. Ik sloeg een willekeurige pagina en las ergens op het midden van de rechterbladzijde aan het einde van de regel alleen maar de woorden 'die men waar-' en sloeg het boek weer dicht. Ik ging maar op zoek naar het boek 'De Duivelsverzen' van Salman Rushdie en vond het temidden van een vrij grote hoeveelheid andere titels van deze Britse schrijver. Ik heb het boek een paar jaar geleden gelezen. Eerlijk gezegd... ik heb het geloof ik niet echt gelezen. Het was saai en abstract. Er was niets beledigends aan. Ik heb slechts een herziene uitgave gelezen in een land waar men bij censuur nog steeds denkt aan China. Het is niet zo dat ik de beledigingen aan de Mohammedaanse gemeenschap onderschrijf, maar ik had het boek in elk geval gelezen willen hebben. Zo dat ik er over mee kan praten. Maar ik woon in Amsterdam en dus blijf ik dom. Deze dagen ben ik verwikkeld in een klacht richting de psychiatrie omtrent mijn behandeling voor een geestelijke ziekte die er voor gezorgd heeft dat ik een rechterlijke machtiging heb. In mijn klacht omschrijf ik dat ik in de psychiatrische kliniek waar ik behandeld ben, mensen heb ontmoet die verweesd waren, die hun geheugen verloren hadden of in hun denken beïnvloed werden door andere factoren of andere mensen. Deze mensen zijn in mijn ogen te makkelijk bestempeld als 'gek' of gediagnosticeerd met geestelijke ziektes die inmiddels gedateerd zijn maar wel stigmatiserend werken. In mijn klacht vraag ik om openheid. Helaas lijkt het er op dat een hoge sociale status tegenwoordig ook bereikt kan worden door hard en gemeen te zijn en overtuigend te liegen of een zinloos hier-na-maals van wezenloze eendagsvliegen te propageren. Ik zit inmiddels in een andere bibliotheek om wat te schrijven maar kan me moeilijk concentreren. Achter me hoor ik een windvlaag. 'Doe die das maar dicht,' hoor ik een vader tegen zijn dochter zeggen. Mismoedig wandel ik weer naar buiten.

Wat is jouw favoriets boek? Schrijf het in een reactie op deze post of tweet en misschien kunnen we herinneringen ophalen.