Praatstukken

Meestal zit ik alleen thuis op de bank met de kat op schoot. Dat gaat vervelen. Vroeger keken we naar televisie 's avonds. In elk geval naar het nieuws. Tegenwoordig word ik er verdrietig van. Het is wel heel erg saai. Er is ook altijd net reclame bezig als ik de televisie aanzet. Er zijn wel honderd zenders maar het zou misschien beter zijn als het er maar er een paar waren. In Nederland was er ooit maar één televisiezender maar daarop werd zendtijd verdeeld over omroepverenigingen die elk een andere doelgroep hadden en verbonden waren aan politieke voorkeuren en levensopvattingen. Er waren 'linkse' en 'rechtse' omroepverenigingen, als dat nog iets betekent. De Evangelische omroep had programma's over geloof en levensbeschouwing terwijl op jongerenzender Veronica vooral veel en vaak blote tieten te zien waren, zoals in de 'Pin up club.' De Nederlandse film heeft dan misschien niet veel voorgesteld in de wereldwijde context, maar in elk geval waren in elke Nederlandse film al heel snel blote tieten te zien. Piemels minder, maar er flitste wel eens wat voorbij. Meestal niet een stijve overigens. Maar soms ook wel. Misschien is het al lang geaccepteerd dat er niks interessants te zien is op televisie, maar op televisie zelf is dat nooit een onderwerp. Dan maar YouTube. Al snel krijg je meer van het zelfde te zien doordat je éénmaal een aantal keer een video met een bepaald onderwerp hebt bekeken. Dat kun je best beïnvloeden door eens wat meer te zoeken, maar om redenen van commercie staan goede series en documentaires en films niet op YouTube. Er staan er vast nog wel op Netflix of de betaalde BBCiPlayer maar dat aanbod is ook verschraald. Geen blote tieten en piemels meer is universeel en al het andere ligt ook gevoelig dus gaat het over niks. Sinds IT bepaalt wat we mogen zien en horen wil ik alleen nog maar dood. De muziek die ik hoor heeft geen bezieling en gaat nergens over. Vaak is het niet om aan te horen en meestal hoor je de deprimerende beats gelukkig maar één keer. Laten we het toch een kans geven en in elk geval bekritiseren.

Hier een selectie van wat ik de afgelopen week heb gezien en gehoord.

'I don't know how to be'

Een song die ik hoorde in de sportschool. De beats waren opzwepend. Het was een geschikte song om wat luider af te spelen en om bijvoorbeeld te rennen op de loopband. Inhoudelijk vol satire en een zweem van zelfspot en ironie. De tekst 'I don't know how to be' werd de hele tijd herhaald door een knallende Rozalla-achtige vrouwenstem en de song was simpel te noemen. Er waren weinig wendingen in de melodie, hetzelfde deuntje werd steeds herhaald, maar de song gaf energie, en ik moest er een beetje om lachen omdat het heel simpel is maar ook wel zo ongeveer alles omvat en een existentiële levensvraag is. Het haalde me echt even uit de put. Ik kan er verder niet zoveel over zeggen omdat het niet meer te vinden is. Het was minder goed dan 'no no no no no no no no there's no limit' vond ik persoonlijk, maar het zou in potentie ongeveer zoiets kunnen zijn als het iets meer aandacht had gekregen in de productie. De song is meteen door de versnipperaar gegaan blijkbaar maar had IMHO wat meer eer verdiend.

'Blind Door Designer' - Purp Sagir

Eveneens gehoord in de sportschool. Hier klaarde mijn stemming even van op. Het is een song in de stijl van rap maar het ik zou zeggen dat het een crosssover is van zang en rap. Dit is Nederlandse neo-pop in de stijl van Boef. Dit nummer is overigens wel te vinden op YouTube dus er valt iets meer over te zeggen. Purp Sagir is, net als Boef, geen neger. Dat onderwerp zal ik overslaan. Het is echt een gave song die je vaker wilt horen. Sagir is fijn. De song raakte me. Het gaf een gevoel en dat doet het steeds weer. Overigens is niet precies duidelijk wat hij zingt. De tekst verandert in de loop van de song. Hij zing 'Sorry mama ik ben blind door designer' en later weer klinkt het als '...door die cijfers' en ik dacht ook 'door die saaite' te horen. Dat is echt een bijzondere stijlvorm, omdat het te snel gaat om het precies te horen maar de woorden komen als een soort wazige wolk bij je binnen. Hij zegt 'ben niet binnen meer voor vijven,' maar ik dacht dat hij 'Pfeiffer' zei en later zingt hij, weer wel duidelijker te horen 'Ik word niet moe van al dat rennen dat is pfeiffer.' Je kunt er veel in horen, of er zelf een interpretatie aan geven, maar ik vond het toch nog het meest over de sleur en verveling en saaiheid van het leven gaan. Zijn stem klinkt een beetje monotoom en vlak en verveeld, dat is een fase geweest in de popmuziek die we de afgelopen tien jaar gewillig en ja-knikkend als een soort brainwash hebben geaccepteerd en alsmaar blijven doen maar Sagir beheerst dit genre en de productie waardoor je de woorden steeds net niet verstaat maakt het spannend en intrigerend. 'Met dezelfde chick al sinds de brugklas,' 'Zoek een plek en ja ik drink nu alle glazen.' Het zijn vooral de stijl en de melodie van deze song die je aangrijpen maar de tekst geeft ook een beeld van het leven van de jongeren en de new kids die ook moeite hebben met het vinden van een woning en gevoed worden door aanhoudende stompzinnige stagnatie en de nieuwe preutse burgerlijkheid. Als je goed luistert is toch ook wel een vorm van sociale kritiek in deze song te horen en de referenties naar plat materialisme en bling bling zijn ook wel wat parodiërend te noemen. Maar over gevoelens als liefde en eenzaamheid kan in metaforen gesproken worden die allsomvattend zijn. De titel van de song intrigeert misschien nog het meest, maar 'blind' kan natuurlijk ook in metaforische zin bedoeld zijn. Purp Sagir heeft het in zich om meer te zijn dan een one-hit-wonder. En aan idolen die ons kunnen raken is in deze tijd een grote behoefte.

Kuzey Yıldızı İlk Aşk 16. Bölüm

Dit is een soort nieuw genre. Ik zag het thuis op de bank. Ik weet ook niet precies waarom deze video werd aanbevolen op YouTube. Het lijkt een aflevering te zijn uit een serie waar ontelbaar afleveringen van zijn. Het eerste dat me opviel was dat deze video nogal lang duurt. 2 uur, 22 minuten en 41 seconden. De eerste indruk is dat er Turks wordt gesproken en volgens Google Translate betekent de titel 'Northern star. First ask.' Ik spreek zelf geen Turks, dus ik kan er weinig over zeggen, maar misschien is het ook neo-Turks. Af en toe hoor ik klanken die ik herken en wel eens hoor in mijn omgeving. Zei ze nou 'Urbanus?' 'Haba!' In elk geval praten de karakters in deze video heel snel en lijken ze te beschikken over een niet aflatende energie. De karakters in deze video, die nog het meest doet denken aan een soap, zijn allesbehalve vlak en monotoon. Dat dus niet. Ze zijn expressief en vol emotie en ze lijken niet tot een specifiek ras te behoren. Op het eerste gezicht lijkt het nog het meest op een gezellige familie. Ze kibbelen en ruzieën onafgebroken en daar lijkt geen einde aan te komen. Ik weet niet precies waarom ik bleef kijken maar ze maakten me aan het lachen. Als een soort clowns, of is dat respectloos? De karakters, die er dus niet echt uitzagen als Turken, bevinden zich het grootste gedeelte van deze video in een blokhut die Scandinavisch aandoet en ze zijn gedurende de hele video gekleed in dikke truien en jassen. Ze praten snel en zijn het overduidelijk niet met elkaar eens maar ik weet dus niet echt waar het over gaat. Maar soms is kijken voldoende en lichaamstaal zegt ook veel. Het doet nog het meest denken aan een Turkse of Griekse soap, qua cheese dan. Er is een bruiloft te zien. De bruid draagt een jurk die lijkt op een slagroomstaart en er waren de zussen of in elk geval de andere vrouwen die in deze video spelen die bewonderend om haar heen stonden en druk en geëmotioneerd op haar reageren. Het leek alsof deze mensen voortdurend ruzie met elkaar hebben, ongeveer zoals Italianen klinken wanneer ze met elkaar communiceren, al is dit dan een overdreven variant daarvan. De hoofdrolspeler is een knappe man met een volle baard en een markante neus. Hij draagt tijdens de hele aflevering een coltrui en hoge laarzen. Er is een scene waarin drie mannen op een bankje naast elkaar zitten en elkaar minutenlang slaan met stokken en steeds harder gaan brullen. In de blokhut zijn bonte gordijnen, wandtapijten, gewoven voerkleden en kussens met borduursels. Meestal is er een knisperend haardvuur. Het geheel straalt melancholie uit naar vervlogen tijden, maar lijkt ook te verwijzen naar tijden die nog gaan komen. Een vrouw loopt de blokhut denken. Ze doet ergens wel een beetje denken aan Gloria uit 'Modern Family.' Ik heb de inhoud niet verstaan maar ik vind dit te arbitrair en nietszeggend. De sfeer is zoetsappig en de karakters zijn wel erg dominant. Ridge Forrester uit 'The bold and the beautiful' had in elk geval een beroep en Gloria uit 'Modern Family' was een karakter met een duidelijke culturele achtergrond die een politiek beladen onderwerp als de immigratie van mensen van Zuid-Amerika naar Noord-Amerika symboliseerde en de culturele verschillen die er tussen deze culturen zijn aan het licht bracht. In deze video is taal en locatie en identiteit van de karakters vooralsnog een vraagstuk omdat ze in een soort niemandsland lijken te wonen. Belangrijke vraagstukken komen tegelijkertijd wel aan bod. Misschien kunnen we het er over hebben? Of zijn we daar misschien iets te politiek correct voor geworden? In elk geval is YouTube vol vind ik, en zijn de video's en de muziek die ik wél graag zou willen zien, steeds moeilijker te vinden.