Ah... Corona is een tantaluskwelling, 68 ook

Het verlangen naar gezelligheid in de Jordaan op het homomonument in Amsterdam

Het is Vrijdag. De afgelopen dagen beleefde ik als in een Tantalus tunnel. Dan verlekker ik me aan de beelden die ik zie op mijn beeldscherm. Landschappen waar ik in wil rennen. Ruimtes waar ik in wil spelen. Monumenten die ik zou willen zien. Concerten en evenementen die ik zou willen meemaken. En vooral de mensen waar ik mee naar bed zou willen gaan. Het is arm. Het is nu al jarenlang armoe troef. Dat is op zich vol te houden. Tot het moment komt dat je het gevoel krijgt dat elk ander mens een leven leidt dat veel meer waard is. Doordat ze meer kunnen reizen, doordat ze werkelijke betekenisvolle vriendschappen en relaties hebben, of een partner, of doordat ze gewoon in staat zijn om een rijker leven te leiden met wisselende partners, zoals ik dat gewend was. Ik liep voorbij het homomonument dat was bezaaid met bloemen en een foto van een vrouw, die ik herkende als de bedrijfsleidster van de Albert Heijn op de Elandsgracht. Het is een leuke vrouw, het was een leuke vrouw. Ze is op een bepaalde manier misschien dood al dacht ik even daarvoor nog dat ik haar in het filiaal gezien had. Op de foto die aan het einde van de bloemenzee stond opgesteld, dronk ze vrolijk van een glas champagne. Even daarvoor was het me in de Albert Heijn ook al opgevallen dat de bierafdeling ongeveer gehalveerd was. Ik kan het mis hebben. Nu al weer meer dan een maand dat alle horeca in de stad gesloten zijn en restaurants ook. Alleen afhaalmaaltijden zijn nog mogelijk. Amsterdam is een stad geworden voor eenzame geheelonthouders. Het was geleidelijk aan al een beangstigend vooruitzicht geworden. Maar nee, het zijn natuurlijk maatregelen vanwege Corona. Dat ongrijpbare fenomeen dat overal rondwaart dat je vooral niet moet zien als iets dat te maken heeft met iets anders dan een luchtweginfectie met symptomen als koorts en neusverkoudheid. Omdat je niet alles met andere dingen moet laten betrekken. Er is ook een avondklok. Dit betekent werkelijk dat je in de wat latere avond en in de nacht niet eens meer buiten mag. Toen ik het wel deed werd ik aangehouden. Ik moest me legitimeren en mocht uiteindelijk verder lopen. Ik stond versteld. Het was niet iets waarvan ik ooit gedacht had dat het in Amsterdam zou worden gehandhaafd. Ik heb last van mensen die werken, vreemd genoeg. Of anders van een vorm van rollenspellen-technologie die rondwaart in woningen waar ik te weinig over weet om er lang over uit te wijden. Vooral niet bij ze aanbellen dus, want bij alles wat je zegt of doet trap je in de val. Dan maar weer de vraag hoeveel alcohol ik dan drink. Vier halve liters, nog steeds. Het gaat je geen zak aan. Het voelt alsof ik word behandeld als een terrorrist terwijl de werkelijke terreur aan de andere kant van de muren van mijn woning een voortdurende kwelling is. Showroombewoning is levendig aanwezig in de buurt, en daar moet je een ‘pro’ voor zijn. De bedrijfsleidster van de Albert Heijn vestiging in de Jordaan is waarschijnlijk de stad al lang ontvlucht. Toen ik aan de kassa stond om af te rekenen, twee flessen goedkope wijn en een bij blikken bier, mompelde ik bij het afrekenen ‘wat bear op wat bier op,’ ik moest er lang over nadenken. Het is niet alleen het gebrek aan gezellige feestjes en etentjes en drankjes in de kroeg dat mij opbreekt. Het is ook 8-6 iets dat soms niet vol te houden is. Of moet ik het temmen noemen. Ruk-rek is op die manier ook iets geworden. Je zou er voor je huis uit gezet worden. Het is wel degelijk heel erg echt. De dictatuur van elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Ik weet niet of de vrouw op de foto lesbisch is of onderdeel is van de homogemeenschap maar als het homomonument een plaats is geworden waar elk uitstervend soort mens kan een verbinding mee kan voelen dan zou niemand daar iets op tegen hebben of hebben gehad. Op mijn timeline zie ik dat er sinds begin 2019 niet over het monument is getweet. Een tantaluskwelling is een knagend gevoel dat alsmaar toeneemt wanneer je dichtbij omring wordt door vruchten waar je niet van kan plukken wanneer je honger hebt. Zo zie ik op het beeldscherm van mijn laptop de orgiëen met de dirty hunks die zich elders afspelen die alsmaar groter en heftiger geworden zijn en ik kan er alleen maar naar kijken. Het is al jaren zo. Het was al iets met alleen nog maar wat gefriemel in de darkroom kan. Ik weet niet hoe dat komt. ‘F-An’ is een onmogelijkheid geworden, en niet alleen voor mij. Als ik nu ook al meteen weer wordt opgepakt omdat ik in de vroege ochtend de liefde probeer te berijden met de paddestoelen uit het park dan betekent dat dat we ver weg zijn. Of misschien betekent het dat we niet ver weg zijn. Het is hier niks. Het is vreselijk. Wie maakt een einde aan de dictatuur van zuurpruimen en van de macht van veiligheid en elk risico uitsluiten die het er toe heeft gebracht dat ik mijn huisarts heb gesmeekt om euthansasie? Ik sla der Spiegel open en één van de eerste woorden die ik lees ik ‘unterm,’ ik probeerde het woord op te zoeken in een woordenboek Duits-Nederlands maar het stond er niet in. Het kan ook zo zijn dat het het enige woord is in dit betoog dat u wel begrijpt. Zo ver kan een tantalusttunnel ook gaan. Hulde aan de makers van dit stille protest. Of ik heb het verkeerd gezien...