Micro is een samensmelting van natuur en cultuur waar harmonie heerst

Is er een relatie tussen het grote en het miniscule of is micro een vergissing van het oog

Stills from the music video Big Time

by Peter Gabriël

Het was nog maar afgelopen weekend dat ik een plantsoen ingekropen was in het Westerpark omdat het aanzien van een beweging mij er toe verleidde. Helaas. Het was weer een val of zijn we dat inmiddels al testen gaan noemen? Een geest uit 'fles' of zijn het oude zielen die ik met me meedraag? Hier is een hele kleine microskosmos deskundig, snel soms een tikje gehaast aan het werk om de wereld mooier te maken voor zichzelf en voor anderen, of om te vluchten. Menigéén zal het opgevallen zijn dat de platsoenen in Amsterdam er het afgelopen weekend heel mooit bij lagen. De mensjes in micro, ze maken mij soms nerveus. Ik maak hen nerveus, dat ook. Zij begeleiden mij ook op mijn pad door hints en tips en door middel van een veelheid aan valkuilen steeeds weer te herhalen. Op mijn buik liggend kroop ik door een begroeid plaatsten in het Westerpark dat niet eens zo groot was. Hier in het donker en op een plek die onmogelijk zichtbaar zou zijn voor anderen was ik veilig. Ik maakte voor het eerst kennis met de natuur die in voortdurende beweging is en misschien niet is wat het lijkt te zijn. De bladeren en takken in de natuur die verborgen is voor haastige voorbijgangers bezit geheimen die mijn fantasie deden prikkelen. Omdat dat wat ik zag niet minder was dan menselijk gedrag dat zich in menselijke vormen uitbeeldde in een natuurlijke omgeving. Elke dag zijn er de ontelbare indrukken die aan mij voorbijgaan wanneer ik mijzelf voortbeweeg in een urban jungle waarin te veel te zien is om er werkelijk gade op te slaan. Nu was ik in een andere stemming. In het kleine en hetgeen zich in mijn directe omgeving afspeelde werd ik gelokt door heel erg verfijnd en subtiele geluiden en aanblikken. Het zijn waarnemingen waar ik dan niet aan voorbij kan gaan. Er is op momenten als deze, naast de prikkel van nieuwsgierigheid ook de behoefte om mij bij iets aan te sluiten en met anderen te communiceren. Ik dacht terug aan wat ik eerder die dag had gelezen over de bescahvingen in Egypte en het spanningsveld tussen leven en dood en werkelijkheid en illusie welke een belangrijk thema zijn. Ik lag op mijn buik in een plantsoen van het park dat hoog genoeg was om mijzelf for anderen onzichtbaar te maken. Ik had me er over verwonderd hoe het onzichtbare op momenten als vandaag op mijn netvlies een indruk maakten die vluchtig was en mij er de laatste tijd van heeft overtuigd dat er meer is tussen hemel en aarde dan dat war in alle haastigheid en in het voorbijgaan waarneembaar is. Ik werd overman door een veelheid aan emoties. Om stil te blijven liggen op de plek waar ik mij bevond en de microkosmos om mij heen te aanschouwen en om er onderdeel van uit te maken. Wat ik zag was dat er in mijn directe omgeving een verborgen wereld aanwezig was die uit natuurlijke elementen bestond die op zeer kleine schaal bewegende scenes uitbeeldden die mijn fantasie deed prikkelen.

Ik zag een samenspel tussen de kleinste blaadjes, sprietjes en papiertjes die zich in de vorm van een veelheid aan kleine wezentjes druk bezig hield met het bouwen van bootjes en verblijfplaatsen. Was ik maar zo klein als zij waren. Kon ik me maar bij deze werkelijkheid aansluiten. De samenwerking van elementen uit de natuur verbeeldden een werkelijkheid die alleen te zien was wanneer iemand de tijd neemt om er heel goed naar te kijken. Of misschien was het zo dat mijn ogen me bedrogen. Deze elementaire natuurlijke indrukken, die ik de afgelopen tijd ‘micro’ ben gaan noemen, hebben bij mij een veelheid aan gemengde emoties achtergelaten. Waren dit mensen die een onderdeel van de natuur waren geworden na hun dood of was dit de natuur die menselijke eigenschappen was gaan vertonen en handelingen van de mens was gaan nabootsen. Ik probeerde me te concentreren op de voorstelling die ik op ongeveer een meter afstand van mijzelf begaf en zag hoe kleine constructies ontstonden door te improviseren met blaadjes en dingen die er toevallig aanwezig waren en realiseerde me dat er naast de grootsheid van pyramides en wolkenkrabbers ook op een veel kleiner niveau een sublieme samenwerking kan zijn die inspirereend is. Iets verder zag ik kano’s en boten die werden vervaardigd door een tomeloze energie niet van ophouden wist. De behoefte om hier onderdeel van uit te maken was sterk en ik zou wilen dat ik mezelf kon reduceren tot het formaat van deze handige lui. Ik probeerde met deze microwerkelijkheid te communiceren maar ik weet niet of mijn aanwezigheid door hen werd opgemerkt. Wat overheersend was was de behoefte om een vriendschap of verbintenis te sluiten maar ik was me er op een bepaalde manier ook van bewust dat die band er eigenlijk al was. We zouden alleen nooit écht contact maken. Zij die met zovelen een geheel of een zwerm aan bewegingen konden veroorzaken en ikzelf die als een groot en log en in mijn ogen op dat moment traag en onhandelbaar lichaam voortbewoog. Deze microkosmos was harmonieus en perfect ware het niet dat voorstellingen als deze met het blote oog nauwelijk waarneembaar zijn.