Vergaan zonder glorie

Hoop geleidt ons

Een wandeling bracht me op een kille vrijdagavond in de buurt van het Haarlemmerplein. Ik was via de Crypto App aan een VISA credit card gekomen, en ik zou daar mee elke maand 600 euro kunnen opnemen, zonder dat aan de kaart kosten waren verbonden. Het was me eindelijk gelukt om met de app de credit card te deblokkeren. De afgelopen tijd was, meer dan ooit armoedig geweest omdat ik buiten mijn uitkering op geen enkele andere manier aan extra geld had kunnen komen, en mijn bewindvoerder had geweigerd om wat van mijn spaargeld over te maken. De credit card werkte niet en ik had geen geld op kunnen nemen bij de geldautomaat in de Haarlemmerstraat. Wat een teleurstelling. Met mijn bankpas pinde ik de laatste zestig euro die op mijn rekening stond. Ik zou er nog een week mee moeten doen, maar nam me voor om nog die avond de helft er van over de balk te smijten. Ik was in een staat van opwinding en werd aangesproken door een junk die in mijn richting kwam gelopen. Ik ben altijd alleen en zie soms wekenlang geen mens. Hoe kon ik toch zo ver afgedwaald zijn van mijn voormalige zelf en hoe had ik daarvoor in de plaats de twijfelachtige eer van eeuwige loser gekregen. Ik was blij dat iemand me aansprak. Hij zag er niet goed uit, deze man. Vroeg me al snel of ik vijftig euro had omdat hij aan drugs kon komen en een kamer wist waar we voor een paar tientjes naar binnen zouden kunnen gaan om wat te drinken. Ik liep al de andere richting uit. Daar had ik geen zin in maar ik zag op tegen de ellendige eenzaamheid van het weer een avond alleen binnen zitten in mijn armzalige woning. ‘Nee, ik hoef geen drugs en ik heb geen geld,’ stamelde ik. Hij bleef drammen en werd irritant maar dacht tegelijkertijd dat hij me wel aan een eenmalige affaire zou kunnen helpen.‘Ik ga alleen met je naar binnen als ik er niet voor hoef te betalen,’ bracht ik twijfelend uit, wetende dat ik me weer door mijn eenzaamheid zou laten meeslepen in iets dat alleen maar ellende zou veroorzaken. Mijn behoefte aan gezelschap was groot en misschien waren er anderen in de woning. Terwijl ik in de richting van de Marnixstraat liep, nog half in de veronderstelling dat ik toch weer door naar mijn eigen huis zou lopen, zag ik een vrouw staan in een deuropening. Elke vezel in mij wist dat het niet slim was om hier naar binnen te gaan. De junk bleef drammen. Hij had een ruw en pokdalig gezicht. Te veel nog was het een act of was hij nep, voor zover dat kan of op hoeveel manieren dat eigenlijk mogelijk is. We liepen naar het appartement op de eerste verdieping.

De vrouw bleek aantrekkelijk te zijn. Ze leek op een sprekend op Kathy Griffin, beroemd of berucht door haar stand up comedy shows die in elk geval tot een jaar of twee geleden volle zalen trok in de Verenigde Staten en Europa door de wereld van Hollywood en celebrities te bespotten alsmede ook haar mislukte relaties en haar verwantschap met homo’s en de homocultuur. In een door mannen gedomineerde wereld, die van stand up comedy was zij ’ en haar omgang met haar personal assistants die haar elke werkdag in haar imposante huis in the Hollywood Hills bijstonden. Ze was een gay icon if ever there was one. Als vrouw aan een eenzame top in een door mannen gedomineerde wereld was Joan Rivers haar voorbeeld geweest. Vóór die nieuwe generatie er was. Die zelf niet in staat is om de eigen positie in te schatten. En ik had hen ook al eens knapper gevonden. Na ja flikker op. Ik had haar boek nog gelezen. ‘Official Book Club Selection,’ met een knipoog naar Oprah. Haar affaire met Steve Wozniak, samen met Steve Jobs oprichter van Apple, staat er ook in beschreven. Er waren ook de oudejaarsavonden die zij samen met Anderson Cooper presenteerde uitkijkend boven Times Square in New York. ‘What is the difference between a Fatwah and Fatah,’ dat soort vragen stelde hij haar dan. Ze wist feilloos in te spelen op hypes in de wereld van entertainment van Hollywood, over het gemis daarvan bestaan nog slechts de verveelde raps die te horen zijn in de sportscholen van een verder verstomde wereld waarin we moeten buigen voor de belangen. De laatste jaren herkende ik de sterren die zij persifleerde nog nauwelijks. De ééndagsvliegen waar ze naar verwees waren mij vreemd geworden en, alhoewel ik haar volgde, had ik haar tweets al jaren niet meer gelezen. Het bewind waar ik zelf in vast zit geeft op dit soort vragen nooit commentaar. De laatste keer dat zij in het nieuws was, was geweest toen zij het afgehakte hoofd van Donald Trump op een filmpje had getoond en sindsdien volgens eigen zeggen achtervolgd werd door de geheime dienst. Ik vond het nogal flauw en duidelijk doorgestoken kaart. Maar soms lijkt alles wat ik zie over de Verenigde Staten zo extreem, vanaf ‘Me too’ en ‘Trump’ ongeveer, en ook aan Weinstein hing een luchtje terwijl de toon van de tweets en headlines die ik zag steeds stompzinniger werd. Ik wandelde de kamer in en gaf haar een hand. Ze was het dus niet, Kathy Griffin, maar ze leek er erg veel op. Haar karakter was anders, veel milder of zo leek het, ontdaan van die rol die zij nu eenmaal had. De junk kende haar omdat hij er regelmatig een kamer zou huren. Dit was een bizarre situatie die alleen nog maar vreemder zou worden.’Melia,’ zo stelde zij zich aan mij voor en het bleek zo te zijn dat ze ook Nederlands sprak. In haar bijzijn was ‘Mo,’ een aantrekkelijke man met een Marokkaans uiterlijk en ik voelde me ook tot hem aangetrokken. De junk stelde voor om naar boven te gaan en ik leip de trappen op en passeerde een aantal gesloten kamers. Op de bovenste verdieping was een zolderkamer. Mo en de junk waren met mij in de zolderkamer en de junk was dat ook. Hij bleef me om geld vragen. Ze bleven maar spelen en treiterig aantrekkend en afstotend gedrag tentoonstellen. Ondertussen was er nog een jonge man de kamer in gelopen. Ze haalden wat te drinken voor me. Ik voelde me ook tot deze jongen aangetrokken. Hij stelde zich voor als Tony. Tony had zijn ‘wood’ duidelijk zichtbaar in zijn trainingsbroek tentoongesteld. Of misschien zit dat nu eenmaal zo. Als ik in een andere stemming was zou ik het ‘traps’ noemen die hier aan alle kanten de kamer in kwamen lopen. Mo was weer beneden geweest en kwam ondertussen weer de kamer in gelopen. We waren er met zijn vieren. Ik was weer de geile hond en bood hen kwispelstaartend de helft van mijn geld aan. Dat was niet veel.

Ik wist niet hoe ze te benaderen. De wereld van Ver-stappen was mij ontgaan. Ik weet niet hoe het precies zit met bait of lokaas. Deden ze het eigenlijk wel eens? Het was al erg lang geleden dat ik met zo veel play te maken had gehad. De junk was er ondertussen met mijn portemonnee vandoor gegaan. En Mo was ook weg. Korte tijd daarna ook Tony. En hij leek echt op me gesteld. Zat ik eindelijk op een kamer. Ik had het al te lang niet meer gedaan. Het was maanden geleden. Ik beraamde mijn volgende stappen terwijl ik baalde dat mijn geld verdwenen was. Maar nu eerst had ik bovenal zin. In wilde fantasiën wilde ik zelfs de kamer betrekken. Mijn laatste geld en al mijn pasjes en ook mijn sleutel waren afgepakt. Ik wachtte lang in het donker. Zou ik nu een ‘ho’ zijn geworden? Zoals ik me dat voor zou stellen dan? Ik wachtte af in het donker maar er zou niemand komen. Ik liep terug naar de kamer waar de Kathy-kloon verbleef en bracht vervolgend enkele uren met haar door. Zij refereerde in haar antwoorden soms naar mijn leven als ware het een gedeeld leven zou zijn dat we leiden. En ‘Oh ja, reality check.’ ik moest niet vergeten dat ze met mij mee moest naar de politie omdat ze dit duidelijk hadden voorgekookt. Hier was sprake van een soort Stockholm-syndroom, al na enkele uren. Buiten was het koud en donker en het zou nog uren duren voordat ik kon proberen mijn woning in te gaan. Terwijl ik naast haar zat gebeurde er iets vreemds. Ik kreeg gevoelens voor haar. Stelde haar zelfs voor om met me te trouwen. As if. We brachten uren met elkaar door in het appartement en de nacht zou voorlopig nog niet voorbij zijn. Ik was alles kwijt. Te veel gedachten tegelijkertijd om rationeel te denken. ‘Wat nu als ik het met haar probeer te doen… Pukey hand… Ze hebben me natuurlijk belazerd…. Ze heeft duidelijk geld… Is zij dan met weg… Morgen is ze er niet meer… Misschien kan zij me pimpen… Waar blijven die jongens nou… Waarom heeft ze zo’n vreemde telefoon die het niet doet…’ Ik vroeg haar of ze de junk kon bellen of één van de anderen, wat natuurlijk een vreemde vraag is. Terwijl we met elkaar aan de praat raakten ging ze af en toe naar de keuken waar ik haar met een stuk of vijf zes Crystal Meth pijpjes in de weer zag. Ze maakte me aan het lachen. Ze rookte as. Ik weet niet waarom. We zaten in de woonkamer en flirtten. We zouden wat kunnen delen. ‘Op de pof,’ ze sprak ook Nederlands. Ik gaf me maar over aan het geheel. Zou dit dan Ver-stappen zijn? Inmiddels is alle horeca dicht. Wat later die nacht kwam Mo met weer een ander naar boven. Hij schreeuwde naar me. Gaf de helft van mijn pasjes uiteindelijk terug. Hij leek al wat te bedaren maar ik maakte me uit de voeten en liep naar de gang. Hij kwam achter me aangelopen en koos een jas uit die op de overloop hing. Het was een mooie gevoerde warme jas die me goed paste. Ik zou hem de komende weken nog hard nodig zou hebben.

Gehaaid is het, zelf niet weten, dat wel

Hoe zat het nou? En die andere kamers dan? Buiten was het koud. Ik wandelde in de richting van het skatepark aan de Marnixstraat en ging op een bankje zitten. Dat zou weer een week niet roken worden. Vandaag had ik niet eens te eten. Ze schijnen niet te begrijpen dat ik echt maar een paar tientjes had. Ik keek achter me in de bosjes waar een grote filmposter lag van een film die vorig jaar gespeeld heeft, ‘Hope,’ op de poster stond een actrice die leek op Kathy Griffin en de vrouw waar ik de nacht mee had doorgebracht. Een iets ander gezicht en een andere naam ‘Braein Hovig.’ Die zou niemand ooit zou kunnen onthouden. Griffin is op internet niet meer te zien. OpYouTube staan haar mindere fragmenten. Er is altijd weer die hyperbool van overdrevenheid te zien en de clips die ik ooit had verslonden waren niet meer te zien. Dat was nog maar een heel klein beetje gin, stomkoppen! Want was het het geld dat van Griffin’s vergeten allure een vergetelheid had gemaakt die voor mij van deze nacht een onuitwisbare herinnering heeft gemaakt? Vergaan zonder glorie. Inmiddels is Donald Trump verwikkeld in een impeachment procedure en is de wereld verder ver-spamt. Over Hollywood valt nog wat te zeggen. Wat kan een mens in vredesnaam zo onwetend maken? De media is niet meer dan afleiding geworden van het werkelijke nieuws. De thumbnails hebben Kathy expres slecht afgeschilderd. De impeachment zou er al doorheen zijn. Is Trump ook maar een pion geweest? Het tijdperk dat met nepnieuws van politici buikspreekpoppen maakte? Wie betaalt de vergetelheid en wie verdient de goede sier? Wordt Tinseltown voorgoed La la land? Gehaaid is het, zelf niet weten, dat wel.